Neighbors

Πέρασα όλο το Σαββατοκύριακο με οικοκυρικά, πλυντήρια, σιδερώματα, σκουπίσματα. Και εκεί που είχα πέσει στα γόνατα και σφουγγάριζα τα πατώματα, χτύπησε το κουδούνι. Είχα μια κρυφή ελπίδα ότι θα ήταν ένας καυτός ταχυδρόμος και καθώς θα έμπαινε μέσα με το πακέτο του (το πιάσατε το υπονοούμενο ε?) θα καταλήγαμε να κάνουμε κολασμένο σεξ στο πάτωμα δίπλα στον κουβά με το απορρυπαντικό. Αντ'αυτού όμως ήταν δύο Μορμόνοι. Δεν εγκατέλειψα την ελπίδα διότι η Τσουτσουνέλα μου είχε πει ότι μια φορά της την έπεσε ένας πολύ χοτ προσηλυτιστής αλλά δεν κατάλαβε ποια θρησκεία εκπροσωπούσε. Δυστυχώς όμως οι δικοί μου δεν ήταν χοτ, και επιπλέον ήταν άκρως εκνευριστικοί. Μιλούσαν ακατάπαυστα. είχαν και φυλλάδια μαζί τους. Εγώ φυσικά δε τους είχα βάλει μέσα, και τα λέγανε στο διάδρομο. Και ο μόνος λόγος που σας λέω για τα Μορμονάκια, είναι ότι εκεί που λέγανε τα δικά τους και σκεφτόμουν πως να τους κλείσω την πόρτα καταμούτρως χωρίς να τους προσβάλω, βλέπω την πόρτα απέναντι να ανοίγει και να βγαίνει ένας σούπερ χοτ κύριος! Έχω χοτ γείτονα και δε το ήξερα! Και χρειάστηκαν να έρθουν οι Μορμόνοι για να τον γνωρίσω. Μάλιστα πρόλαβα και του χαμογέλασα καθώς έμπαινε στο ανσασέρ και εκείνος ανταπέδωσε το χαμόγελο! I am in love. Όταν έφυγε, έδιωξα κακήν κακώς τους Μορμόνους για να μπορέσω να καταστρώσω σχέδιο γνωριμίας. Λέω να του πάω ένα κέικ για να γνωριστούμε οι γείτονες.

Meanwhile, η Νόνικα Γαληνέα δήλωσε στο Βήμα ότι τη διαφύλαξε στη ζωή της ο φόβος του γελοίου. Γιαυτό και στη φωτό βλέπετε ότι δεν μας βγαίνει πάντα σε καλό να νικάμε τους φόβους μας.



Lets play the piñata!

Look who's back!

Με το βλέμα χαμηλωμένο, σεμνά και ταπεινά επιστρέφω καλοί μου φίλες και εραστές. Δεν είχα σκοπό να λείψω για τόσο μεγάλο διάστημα. Αλλά συνέβησαν τόσα που ως άνθρωπος, καλλιτέχνης και γατούλα του σεξ δεν προλάβαινα ούτε γραμμή να γράψω. Θα μου πεις τόσο καιρό που έκανα, έγραφα όταν η Ελλάδα ήταν ακόμα ανερχόμενη οικονομία που ζούσε το οικονομικό θαύμα και τώρα ζούμε την απόλυτη καταστροφή.
Ποιος θα το έλεγε ότι η χώρα μας θα γινόταν καημερινό πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων για τόσους μήνες! (Ευτυχώς που χώρισε και η Κιμ η Καρντάσιαν και γίναμε δεύτερο θέμα για μια εβδομάδα). Τόσες αναλύσεις επί αναλύσεων δεν έχουν γίνει ούτε για το παλαιστινιακό. Γιαυτό θα παραθέσω και τη δική μου. Η Ελλάδα πνίγει τις ιδέες και τα όνερα της νέας γενιάς και διαλύει κάθε υπόνοια επιχειρηματικότητας. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Όταν συζούσα με τον Πρόβατο, τα δύσκολα εκείνα χρόνια, είχα πολλές ιδέες για επιχειρήσεις, γιατί δεν ήθελα να ασχολούμαι μόνο με τα οικιακά. Είχα σκεφτεί να ανοίξω ένα μαγαζί που να πουλάει τα πάντα γύρω από το πέος, cockrings, προφυλακτικά, κρέμες, ξυριστικές μηχανές για όρχεις, λιπαντικά και εσώρουχα. Είχα μάλιστα σκεφτεί και τον τίτλο “Και του πουλιού το γάλα.” Όταν το πρότεινα στον Πρόβατο και του ζήτησα να χρηματοδοτήσει την ιδέα, έβγαλε αφρούς από το στόμα και ήταν κατηγορηματικά αντίθετος και ανένδοτος. Χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία (είχα σκέψεις να επεκταθώ με αλυσίδες σε όλα τα Βαλκάνια). Και μετά όταν πρότεινα κομωτήριο για πέη (you get the concept) πάλι αρνήθηκε. Και πολλά άλλα παραδείγματα (την ιδέα μου για τηλεπαιχνίδια The Penis is Right και Blind Blow Job, μια δική μου πατέντα για εσώρουχο που στέλνει sms κλπ κλπ) Στην ιστορία αυτή δείτε παρακαλώ μεταφορικά εμένα ως τη νέα γενιά με ιδέες και όρεξη για δουλειά, και τον Πρόβατο τον δύσκαμπτο αρτηριοσκληρωτικό μηχανισμό της ελληνικής γραφειοκρατίας και των συμφερόντων που πνίγει κάθε πρωτοβουλία.

Πρέπει να αντισταθούμε και να αντιδράσουμε! Και επ’αυτού έχω προτάσεις. Να ψηφιστεί νομοσχέδιο που να απαγορεύει ρητά σε συγγενείς πρώτου βαθμού όσων έχουν κάνει πρωθυπουργοί τα τελευταία 50 χρόνια να είναι στη βουλή. Επίσης όσοι υπήρξαν υπουργοί τα τελευταία 50 χρόνια (και είναι ακόμα εν ζωή) θα απολογούνται δημοσίως για όσα έκαναν και το κοινό θα ψηφίσει ποιοι θα παραμείνουν στην τελική πεντάδα όπου θα τους επιτραπεί να συνεχίσουν να ενασχολούνται με τα πολιτικά. Τέλος όσοι πολιτικοί έχουν λογαριασμούς στο εξωτερικό θα πρέπει να επιστρέψουν όλα τα επιχειρησιακά τους στοιχεία στο κράτος και να πάνε να τους φιλοξενήσει η Ζωζώ Σαπουντζάκη στην Κινέτα.

Αλλά ας αφήσουμε τα πολιτικά και ας πιάσουμε τα προσωπικά. Μετακόμισα όπως σας έιχα πει, σε άλλη πόλη αλλά ακόμα εδώ στην παγωμένη ξενιτιά (αν και μετακόμισα σε λιγότερο παγωμένο μέρος, αλλά η ξενιτιά είναι πάντα παγωμένη). Και άφησα πίσω μου συντρίμια αλλά και τον Ιρλανδό, και ήρθα εδώ μέσα στη μοναξιά να αφοσιωθώ στην παρθενία και την πλήρη αποχή από το σεξ. Αν εξαιρέσουμε κάτι περιστασιακό με τους μεταφορείς που έφεραν τα κοβώτια, και ένα φίλο ενός φοιτητή που κάνει πρακτική στη δουλειά, και τον κύριο στο καθαριστήριο, έχω πλήρη αποχή από το σεξ, αφού κοντεύω να ξεχάσω πως γίνεται. Επίσης δεν έχω γνωρίσει εδώ και κανένα Έλληνα και ξέρετε πόσο πολύ αγαπώ το ελληνικό… στοιχείο.


In summary, περνάμε δύσκολους καιρούς αλλά χρειάζεται να κάνουμε υπομονή, να μη το βάζουμε κάτω, Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές πρέπει να σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι, να τραγουδάμε “Τράβα μπρος” και να κουνάμε το ποπουλίνο μας ρυθμικά!

getting to know you

Ακόμα έχω πράγματα στις κούτες. Κάθε πρωί ξυπνάω και ψάχνω, σε ποια κούτα είναι η καφέ ζώνη, που είναι το ροζ στρινγκάκι, που είναι ο δονητής με τις βούλες, που είναι η κατσαρόλα για τα μακαρόνια, όλο ψάχνω. Αλλά πότε να προλάβω να ξεπακετάρω που τρέχω και στη δουλειά. Δεν έχω δει πολλά πράγματα ακόμη από την καινούργια πόλη, μια δυο γειτονιές, λίγα μαγαζιά, αυτά. Όμως επειδή η Ελλάδα κυλάει στο αίμα μου, οι Έλληνες του εξωτερικού είναι δύο φορές Έλληνες, και όπου και να πάω, η Ελλάδα μου τον χώνει, εντόπισα ήδη μια ελληνική ορθόδοξη εκκλησία και πήγα να τσεκάρω τι γίνεται με την τοπική ομογένεια και να συσφίξω (εχμ) σχέσεις. Πήγα την προηγούμενη Κυριακή, αλλά άργησα να ξυπνήσω, άργησα να τη βρω την εκκλησία (που την είχαν κρύψει πίσω από δέντρα και λιβάδια) και έφτασα στο τέλος της παράστασης,,, εεε.... λειτουργίας ήθελα να πω. Μετά από τη λειτουργία ανέβηκαν στον επάνω όροφο (ναι είναι διόροφη η εκκλησία) για καφέ. Επειδή είμαι άτομο πολύ σεμνό και ντροπαλό, δεν μου ήταν εύκολο να κάτσω σε ένα τραπέζι με ανυποψίαστο κόσμο και να αρχίσω τις συστάσεις. Οπότε καθόμουν σε μια γωνία με ένα φλιτζάνι καφέ και έτρωγα κουλουράκια (brought by the Charitos Family) και έψαχβα στο πλήθος για ένα ζεστό χαμόγελο (by the way, καθόλου χοτ οι ομογενείς τη συγκεκριμένη μέρα, και να το τονίσουμε αυτό). Εγώ περίμενα να δω τίποτις μπρουτάλ με τριχωτά στέρνα και νυχάκι, αλλά εκεί ήταν μαζεμένοι κάτι τύποι σα σκανδιναβοί περιπατητές. Αλλά φυσικά μέσα στο πλήθος τον εντόπισα τον πιο μπρουτάλ κύριο εκεί μέσα ο οποίος όταν ήρθε να πάρει και άλλα κουλουράκια κάναμε και τις συστάσεις. Δε φορούσε βέρα, και είναι και ο ταμίας της εκκλησίας αν κατάλαβα καλά (ή τέλος πάντων τους κρατάει τα βιβλία-δε κατάλαβα και καλά τι έλεγε γιατί είχε πάρει το τελευταίο κουλουράκι από το δίσκο και με στεναχώρησε που δε μου το προσέφερε αλλά αντ'αυτού το έφαγε με μια χαψιά). Ανταλλάξαμε και τηλέφωνα.

Υ.Γ. Ο Ιρλανδός έρχεται σε μια εβδομάδα για τέσσερις μέρες να με επισκεφτεί (γιατί η long η distance η relationship θέλει θυσίες).

odyssey (of a fig)

Χάθηκα, το παραδέχομαι, προτού όμως με καταδικάσετε και με μαστιγώσετε (αχ φούντωσα πάλι) να σας πω ότι για μια ακόμη φορά είχα λόγους σοβαρούς.
Από που να αρχίσω και πού να τελιώσω (νάτο πάλι το σεξουαλικό το υπονοούμενο).

1) με τον Ιρλανδό ζω μια long distance relationship που αμφιβάλω αν θα αντέξει τη δοκιμασία του χρόνου και της τεράστιας γεωγραφικής απόστασης. Όχι δε γύρισε πίσω Ιρλανδία, εγώ μετακόμισα. Ναι πιστοί μου φίλοι και εραστές, μετακόμισα στη δυτική ακτή. Άφησα τη ζεστασία του Σικιάγο (ζεστασιά τρόπος του λέγειν, έχει γίνει παγάκια το ποπουλίνο μας) και ήρθα στη δυτική την ακτή για να γνωρίσω τον έρωτα ....ε... για επαγγελματικούς λόγους ήθελα να πω.
2) η στρίγγλα αν και έμεινε πίσω στο Σικιάγο δεν έφυγε από τη ζωή μου (δυστυχώς) αλλά τώρα την ακούω στο τηλέφωνο και αραιά και που τη βλέπω και ζωντανή μπροστά μου (στάσου να σταυροκοπηθώ....)
3) η Τσουτσουνέλα έμεινε πίσω στο Σικιάγο, αν και με απείλησε ότι θα έρθει να με επισκεφτεί συντόμως. Ευτυχώς που δεν είναι εντελώς μόνη, έχει δύο Σέρβους, έναν Μαροκινό και ένα Αιγύπτιο να της κρατούν παρέα
4) η Mrs Petrochilos, η καλή πιστή μου φίλη, έμεινε πίσω και αυτή, και ο αποχαιρετισμός μας ήταν δακρύβρεχτος. Ο εραστής της το κάθαρμα, φεύγοντας από το σπίτι της, μου τσίμπησε το ποπουλίνο, αποδεικνύοντας ασύστολα ότι ήταν βάσιμες οι υποψίες μου ότι με ήθελε κολασμένα.

Ακόμα έχω κούτες στο σπίτι, αλλά σύντομα θα σας ανεβάσω και φωτογραφίες. Έχω μεγάλο άγχος με τις δουλειές, δεν είναι και εύκολο πράγμα, ένα αθώο παρθένο πλάσμα να μετακομίζει μόνο του στην άλλη άκρη του κόσμου.

Χριστός Ανέστη. Καλή άνοιξη. Πολλά φιλιά! I am back!

news

Το τι κακοκαιρία έχουμε δει εδώ στην ξενιτιά δε λέγεται. Έχουμε φάει τόσο χιόνι που νιώθω σα μυρμήγκι σε κασέλα με κουραμπιέδες (όπου η άχνη συμβολίζει το χιόνι- μάλλον ατυχής η παρομοίωση, αλλά από το κρύο έχει παγώσει και ο εγκέφαλος μου). Με τόσο κρύο ακόμα και η διάθεση για σεξ μειώνεται (καθώς αποφεύγεις να αφαιρέσεις τα δέκα στρώματα ρούχα, για να μην αναφερθώ στην απαραίτητη σωβρακοφανέλα). Και η σχέση μου με τον Ιρλανδό περνάει περίοδο ψύχους. Βασικά, όπως γνωρίζετε, μόνο το σεξ δε φτάνει να ενώσει δυο καρδιές όταν υπάρχουν διαφορές πιο βαθιές, οπότε με τον Ιρλανδό καθώς δεν έχουμε να πούμε και τίποτε, ή θα τρώμε, ή θα μοιρολογεί το ipad του (ναι ακόμα το θρηνεί) ή θα λέμε για το κρύο.

Στο γραφείο είχαμε λίγες μέρες ηρεμίας οι οποίες όμως τελίωσαν. Συγκεκριμένα η στρίγκλα ήταν στο νοσοκομείο (έκανε εγχείρηση hip replacement-πως λέγεται αυτό στα ελληνικά, αντικατάσταση γοφού?). Πήγαμε μάλιστα τις προάλλες και την επισκεφτήκαμε στο νοσοκομείο. Της πήγαμε λουλούδια και σοκολατάκια. Όταν μπήκαμε στο δωμάτιο της, νόμισα στην αρχή ότι είχαμε μπει σε λάθος δωμάτιο. Χωρίς τους δέκα τόνους μακιγιάζ ήταν αγνώριστη. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι ήταν αυτή, αλλά όταν άρχισε να παραπονιέται ότι τα σοκολατάκια που της πήγαμε δεν ήταν οργανικά και είχαν συντηρητικά, άρχισε να ρωτάει για τη δουλειά και να λέει ότι ανυπομονεί να γυρίσει να μας βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, οπότε βεβαιώθηκα ότι ήταν αυτή. Σήμερα γύρισε στο γραφείο με ένα μπαστούνι (όταν της πρότεινα να φοράει μπαστούνι με διαμαντάκια, σαν τους pimp στις ταινίες και να φορέσει μεγάλο άσπρο γούνινο καπέλο, με κοίταξε με φονικό βλέμα- δυστυχώς she is back!)...Έφερε μάλιστα για τις επόμενες εβδομάδες και έναν personal assistant (τον οποίον τον πληρώνει από την τσέπη της όπως μας εξήγησε) και τον οποίον θα τον βασανίσει οικτρά αν κρίνουμε από την πρώτη μέρα, που τον έβαζε να της φέρνει καφέδες, παυσίπονα, μαξιλάρια, ψώνια και ποιος ξέρει και τι άλλο (ίσως της αλλάζει και τις πάνες). Ο ασσίσταντ (Άντυ τον λένε) είναι γλυκούλης και πολύ πρόθυμος (συνεχώς χαμογελάει, του λέει η άλλη, τσακίσου φέρε μου ένα κουλούρι γιατί έχω υπογλυκαιμία, και αυτός τρέχει μέσα στο χαμόγελο). Δε ξέρω για πόσο ακόμα θα χαμογελάει-αλλά ας όψεται η οικονομική η κρίση, τι να σου κάνει ο άνθρωπος.

Το Σαββατοκύριακο ξαναρχίζω το θεάρεστο έργο μου διδάσκοντας ελληνικά στους ομογενείς της εκκλησίας. Θα έχω άλλη τάξη φέτος (δε μου είπαν πολλές λεπτομέρειες). Μα πόσες θυσίες κάνω πια για την πατρίδα? Πάω τώρα να βάλω φωτιά σε κανένα έπιπλο να ζεσταθώ.

χάπυ νιου γίαρ (και νιαου γίαρ)

Happy New Year (με μια μικρή καθυστέρηση οι ευχές)!

Τα Χριστούγεννα τα πέρασα στην ξενιτιά και στη μοναξιά. Ο Ιρλανδός αποφάσισε να πάει πίσω στο Δουβλίνο για ένα μήνα σχεδόν αφήνοντας με σα τη καλαμιά στον κάμπο. Έτσι πέρασα και ανήμερα Χριστούγεννα και παραμονή Πρωτοχρονιάς με την Mrs Petrochilos και τον εραστή της.
Ο Ιρλανδός (ο οποίος επιστρέφει αύριο) ποιος ξέρει σε τι ακολασίες έχει επιδοθεί στα μπαρ του Δουβλίνου. Βέβαια την Πρωτοχρονιά έστειλε SMS “fireworks in the sky, lets fuck” το οποίο επιβεβαιώνει ότι είναι ένας ποιητής. Όμως μου μπήκαν και ψύλλοι στα αυτιά ότι μπορεί να σκόπευε να το στείλει το μήνυμα αλλού, σε κάποιον άλλο Ιρλανδό φίλο από τα παλιά, συμμαθητή ή συγκρατούμενο στις φυλακές από το παρελθόν. Διότι αν στέλνεις μήνυμα σε κάποιον που είναι 10 χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, δε λες “ας το κάνουμε”, λες “αχ μου λείπεις και δε μπορούμε να το κάνουμε”. Αλλά ας το παραβλέψουμε. Με την έναρξη του 2011 έγινα για άλλη μια φορά reborn virgin, και θα ακολουθήσω το δρόμο της αποχής και της αγνότητας. Κυρίως διότι σε μια στιγμή αδυναμίας έκανα ένα μικρό παράπτωμα. Όπως έχω αναφέρει παλαιότερα, συμμετέχω σε ένα book club όπου κάθε μήνα συζητάμε ένα βιβλίο που όλη στην ομάδα έχουμε διαβάσει και αυτός που διαλέγει το βιβλίο φιλοξενεί τους άλλους στο σπίτι του (τι φταίω που είμαι των τεχνών και των γραμμάτων). Τέλη Δεκεμβρίου ήταν η σειρά μου να φιλοξενήσω τους υπόλοιπους. Και επειδή ως Έλλην το θεσμό της φιλοξενίας τον τιμώ, φρόντισα να έχω μέχρι και του πουλιού το γάλα (no pun intended). Αφού το συζητήσαμε το βιβλίο μέχρι θανάτου (το οποίο by the way ήταν το Freedom του Franzen που το συνιστώ ανεπιφύλακτα) και φάγαμε και ήπιαμε, άρχισαν να φεύγουν ένας ένας οι καλεσμένοι. Στο τέλος έμεινε μόνο ένας, που τον γνωρίζω εδώ και καιρό (σοβαρό παιδί και από σπίτι). Τον ρώτησα αν θέλει λίγο καφέ, μου είπε ναι, πήγα μέσα να φτιάξω τον καφέ, γυρνάω με το φλιτζάνι στο χέρι και είναι στον καναπέ με το παντελόνι κατεβασμένο. Αφού όπως προείπα τη φιλοξενία τη θεωρώ ύψιστη αρχή, τι να έκανα ο host(ες). Όμως περασμένα ξεχασμένα, κυρίως διότι έγινα πάλι reborn virgin, και έτσι δε χρειάζεται να μάθει τίποτε ο Ιρλανδός.

Επίσης να σας αναφέρω ότι είδα τόσο χιόνι στις γιορτές όσο δεν έχει δει η πολική η αρκούδα. Χιονοθύελλες η μία πάνω στην άλλη, για να καταλάβετε δεν έκαναν ντελίβερυ στη γειτονιά μας οι πιτσαρίες λόγω χιονιού για τρεις μέρες (κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στα μέρη μας). Ευτυχώς έχουν αρχίσει να λιώνουν σιγά σιγά….